Μάνος Χατζιδάκις...το Ελληνικό Μουσικό Μεγαλείο!

Αναζητώντας κάτι που να σχετίζεται με Ελλάδα, Μουσική, Ποιότητα και ταυτόχρονα να έχει την καθολική αποδοχή κάθε μουσικόφιλου, ένα όνομα ήρθε στο μυαλό μου...Μάνος Χατζιδάκις! Για μένα ο Μεγαλύτερος Έλληνας Μουσικός της Νεοελληνικής Ιστορίας. Το κείμενο που ακολουθεί είναι η εισαγωγή του cd 'Το χαμόγελο της Τζοκόντας' και απλά σας το παραθέτω. Όποιος έχει ακούσει το cd θα καταλάβει...Ευπρόσδεκτος κάθε σχολιασμός.

''Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή
απόγευμα το Φθινόπωρο του 1963, όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ότι συνέβαινε γύρω της, χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν εχθρό, αφήνοντάς την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ' αγέρι που άρχιζε να φυσά.
Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε και έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς της να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν' αποφασίσω την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτισε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στην βιτρίνα απέναντί μου ακριβώς, βρισκότανε ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι, με την Τζοκόντα στο εξώφυλλό του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγενθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο.
Δεν ξέρω γιατί όλ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε τυραννικά στη μνήμη μου.
Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες τη μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογος της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί.''

Μάνος χατζιδάκις
www.hadjidakis.gr